Een wereld van verschil

Ik liet alles achter. Mijn job, mijn succesvol bijberoep, mijn familie en vrienden. Het avontuur tegemoet. 

Toen ik mijn man leerde kennen, liet hij me snel weten dat het zijn droom was om ooit in buitenland te wonen. Ik had toen altijd ja geknikt omdat ik hem niet wou verliezen en stiekem gehoopt dat die dag nooit ging komen.

Maar ik was getrouwd met een avonturier, een heel sociale man, ambitieus en wereldverbeteraar. 

Pieter werkte al jaar en dag voor Engie, begonnen als trainee en uitgegroeid tot senior project manager in de afdeling renewables met specialisatie windenergie. En hij kreeg het geweldige aanbod om een windmolenpark van 32 windmolens te bouwen in Burra (3 uur rijden van Adelaide, zuidwesten van Australië). In the middle of knowhere was hij voor de bouw van dit park verantwoordelijk . Een enorme kans dat hij moest grijpen.

Een dilemma!

Het was een dilemma, verhuizen we mee naar Burra of naar Clare (op 1u van Burra) of settelen we ons in Adelaide (op 3u van Burra).

Ofwel dicht bij mijn man in the middle of knowhere, ofwel op 1u van Burra in Clare en mijn man reed elke dag op en neer, ofwel op 3u van Burra in een bruisende stad. We kozen voor het derde. Een bruisende stad met veel animo, winkels en veel dingen om te doen met mijn 2 jonge kids. Dicht bij scholen, playgrounds en winkels. Maar dit betekende wel dat ik mijn man in de week niet zag en ik mijn boontjes moest doppen. Ha...

Wat een uitdaging! Gelukkig had Stéphane (mijn onorthodoxe coach) me hier op voorbereid. Ik had me maandenlang voorbereid op deze verandering. Door visualisatie en meditaties kon ik me mentaal op deze grote verandering voorbereiden. Ik stelde me voor hoe mijn leven er in Adelaide ging uitzien, hoe ons huis er uit ging zien, welke vrienden ik ging maken en hoe ik mijn dagen zonder Pieter en zonder job ging invullen. Ik was er klaar voor en door deze voorbereiding vertrok ik vol moed en verlangen naar mijn nieuwe leven in Adelaide.

Het was winter in Adelaide en ik had enkel maar zomerkledij mee

27/6/2017 we vertrokken met 3 valiezen, 4 zakken, een kinderstoel en een buggy. Zeven uur vliegen naar Dubai, twee uur overstap en nog een laatste 13 uren richting Adelaide. Een kind van 3, een kind van 4 maanden samen op een vliegtuig richting het ongekende. 

Moe, kapot, versleten en het was 20u plaatselijke tijd. Ons ritme helemaal verstoord, door de douane en de taxi in richting een appartement in de stad.

Het regende en het was koud. Op het negende verdiep in een drukke straat. 50m² voor een gezin van vier. Ja, hier zouden we 4 weken wonen en Pieter zijn eerste werkdag stond de dag nadien al voor de boeg. 

De jetlag was verschrikkelijk. Noah en William werden wakker in het midden van de nacht en ze hadden honger. Nog geen wagen, geen eten en het regende! WTF!

Pieter vertrok de dag nadien en ik bleef alleen achter met de kids. Ik nam me voor om elke dag 3 vreemden aan te spreken en mijn Engels op een supersnel tempo te verbeteren. 

Het regende en bleef regenen en was koud. Ik was mentaal op alle veranderingen voorbereid, maar niet op dit! In juli was het winter en ik moest nog tandenbijten tot oktober tot het warme weer. Een reden om te shoppen? Ja dat wel!

Wordt vervolgd